“Ne İşimiz Var Afrika’da?” Sorusunun Ardındaki Gerçekler!

Bir kıta düşünün… Bir yanda açlıkla, çatışmalarla ve susuzlukla anılsın; diğer yanda 21. yüzyılın kalbinde, küresel güçlerin gözlerini diktiği zenginlikler yatsın.

Madenler, enerji kaynakları, genç nüfus, stratejik boğazlar… Ve bu kıtanın üzerinde sessiz ama derin bir iz bırakmaya çalışan bir ülke: Türkiye.

  Afrika, Türkiye için artık bir tercih değil; bir zarurettir. Fakat bu zaruret sadece enerji ya da yatırım alanlarıyla sınırlı değildir. Mesele,Batı’nın yüzyıllardır sömürdüğü bu topraklara farklı bir hikayeyle, farklı bir niyetle yaklaşmak ve farklı bir iz bırakabilmektir.Afrika’da Türkiye’nin ayak izi yeni değil. Haritada bugün “Sudan”, “Libya”, “Eritre” diye gördüğümüz topraklar, bir zamanlar Osmanlı’nın sancaklarıydı. Somali kıyılarına sığınan tüccar gemileri, Osmanlı bayrağı altında Hint Okyanusu’nda güvenle seyrederdi. Etiyopya’ya uzanan yardım kervanlarının başında, İstanbul’dan gelen elçiler olurdu.

Bugün Türkiye’nin Afrika’daki yeniden yükselişi, sadece yeni bir strateji değil, tarihî bir hak ve kardeşlik çağrısının cevabıdır. O yüzden bu kıtaya sadece ticaret yapmaya değil, kardeşliğin küllerini üflemeye geliyoruz.Ankara, Afrika’ya sadece “ticari ortaklık” gözüyle bakmıyor. Milli İstihbarat Teşkilatı (MİT) ve bağlı yapılar, özellikle son 10 yılda Afrika’da ciddi saha çalışmaları yürüttü. Özellikle Sahel bölgesinde terör örgütlerinin, yasa dışı silah ve insan ticareti hatlarının, Batılı istihbaratların kamufle projelerinin röntgeni çıkarıldı. MİT’in öncelikli takip ettiği unsurlar:

PKK/YPG’nin Afrika’daki arka lojistik üsleri

FETÖ’nün halen etkin olduğu eğitim kurumları ve iş ağları

Bazı Avrupa istihbaratlarının STK maskesiyle yürüttüğü casusluk faaliyetleri

Çin’in altyapı projeleri arkasına gizlediği teknik izleme sistemleri

Özellikle Sudan, Çad, Nijer ve Kenya’da Türk istihbaratının etki alanı genişledi. 2023’te sadece Somali’de yapılan 7 istihbarat operasyonuyla, Türkiye’ye yönelik birden fazla potansiyel tehdit yok edildi.2017’de Türkiye, Somali’nin başkenti Mogadişu’da TURKSOM adlı askeri eğitim üssünü kurdu. Bu üs, sadece Somali ordusunu eğitmiyor; Afrika’daki Türk doktrinini inşa ediyor. Türkiye burada bir işgalci gibi değil, yerel halkla omuz omuza duran bir akıl olarak var.

Bugün 5.000’e yakın Afrikalı asker Türk subayların nezaretinde eğitildi. Bu eğitim sadece silah değil; hukuk, etik, insani görev anlayışı da içeriyor. Türkiye böylece, Batı’nın sömürgecı modeli yerine adalet temelli bir savunma modeli ihraç ediyor.Afrika’da Türkiye’nin en büyük sermayesi para değil, güvendir.

2024 yılı itibarıyla Türk firmaları Afrika’da:

16 milyar dolarlık inşaat projesine imza attı.

28 ülkede organize sanayi bölgesi yatırımı planladı.

2.3 milyon kişiye dolaylı istihdam sağladı.

Ama bu rakamların ardında başka bir hikaye var. Türk iş insanı gittiği yerde önce “selam” veriyor. Yer sofrasına oturuyor. Camide saf tutuyor. İngiliz’in satın aldığı yeri, Türk duala açıyor. Bu yüzden Afrika’da Türk bayrağı, sadece bir ülkeyi değil, bir duruşu temsil ediyor. Afrika’da bugüne dek 19 ülkede 400’e yakın okul açtı. Bu okullarda yetişen gençler, sadece İngilizce ya da matematik değil; iman, aidiyet, kimlik öğreniyor.

Diyanet İşleri Başkanlığı, kıtada 100’ü aşkın cami inşa etti. Ama bu camiler sadece namazgah değil; barış merkezleri, istişare salonları, kadın sığınma alanları haline geldi. Peki, Türkiye’nin bu samimi, derin ve tarihi açılımına neden içeride bazı kesimler mesafeli? Çünkü bir kısmı dış politikayı Batı’nın sömürgeci algılarla okuyor; diğerleri ise bu büyük yürüyüşü dar siyasi çıkarlar uğruna küçümsüyor. Bazıları ise bu tarihi köprüyü anlamakta zorlanan, derinliksiz bir dış politika anlayışına sahip.Türkiye bu topraklarda ne para dağıtıyor ne vaatte bulunuyor. Bir kardeşin evine, elinde hediye olmadan gitmemek için orada…Ve belki de en dokunaklı olan şu “Siz bizi unuttunuz sanmıştık. Meğer Allah sizi bize yeniden göndermiş.”

Ve Afrika’nın bağrına düşen bu hilal, karanlığı değil, birlikte doğacak bir sabahı müjdeliyor.