‘Çocuğum sadece yardım istedi’ Kendini yakarak ölen eski askerin annesi konuştu

Orjinal metin:

Yıllardır süren zihinsel sağlık sorunlarına rağmen Bar Klaf’ın ailesi böyle bir trajedinin yaşanacağını hiç düşünmemişti. Annesi Savunma Bakanlığı’nı “suçunu saptırmakla” suçlarken, babası tıbbi sistemin hatalı olabileceğini öne sürüyor.İsrail için savaştı sonra akli melikelerini kaybetti ve kendini yaktı.!

Kochi ve Avner, oğullarının acısını dindirmek için çaresizce sokaklarda nasıl dolaştığını acıyla hatırlıyor. Asla kalmak istemediği ruh sağlığı tesislerinde tekrar tekrar hastaneye kaldırıldığından bahsediyorlar. Ancak onları en çok rahatsız eden şey, oğullarının ölümünü engelleyip engelleyemeyecekleri sorusu oluyordu.

Bar Klaf’ın kendini yakması ve IDF’nin onu engelli bir gazi olarak tanımayı reddetmesinin ardından ölmesinin ardından aile üyelerinin acısı sınır tanımıyor. Sosyal hizmetlerde uzmanlaşmanın ve bir aile kurmanın hayalini kuran tatlı çocuklarının görev adamı askerlerinin, sırf acıyı durdurmak için nasıl kendini alevlere sarmayı seçen kırık bir gemiye dönüştüğünü hala onu anlamaya çalışıyorlar aileleri olarak.

Bar’ın annesi Kochi Arava, Savunma Bakanlığı’nı işaret ederek, “Katkıda bulunan, yardım eden ve hırsla dolu olan oğlunun kırıldığını söyledi.Çünkü O’ israil için büyük hayallerle savaştı, bu uğurda aklını kaybetti ve kendini yakarak öldürdü.

“Acı çekti, bütün günlerini sokaklarda dolaşarak geçirdi. Ne kadar aradıysak kendisine uygun bir tedavi tesisi bulamadık ve Savunma Bakanlığı’na başvurduk ama sorumluluğu kabul etmediler ve Bar’ı gazi engelli olarak tanımadılar. . Bu onu kırdı. Sadece ona yardım edecek doğru yeri bulmak istiyorduk.”

Bar için yedi günlük yas döneminde, Tel Aviv’de yaşayan annesi ve babası Avner Klaf (60), sistemle ilgili hayal kırıklığı da dahil olmak üzere acılarını paylaşan İsrail Silahlı Kuvvetleri gazileri tarafından ziyaret edildi.

Onların mücadeleleri Bar’ınkine benziyordu; bazıları Savunma Bakanlığı tarafından engelli gaziler olarak tanındı ve buna göre yardım edildi, diğerleri ise gözden kaçtı. Ancak herkes hiçbir koşulda hiçbir savaşçının içinde bulunduğu zor durumda bırakılamayacağı konusunda hemfikirdi.

62 yaşındaki Kochi şunları anımsıyor: “Trajedi yaşanmadan bir hafta önce Bar, bir akıl sağlığı kurumuna yatırılmayı kabul etti. Ancak orada kalamadı ve kendisi ya da toplum için bir tehlike oluşturmadığı için serbest bırakıldı. alışılmadık bir yardım ve her şeyden önce sorununun tanınmasını istiyordu.”

Kochi’ye göre Bar’ın, tanınmak için Savunma Bakanlığı’nda çalışan bir psikiyatristle görüşmeyi bile kabul etmesi, yaşadığı sıkıntının boyutuna işaret ediyordu.

“Terapistlerle birlikte oturmak onun için kolay değildi ama yardım almak için bunu yapmaya istekliydi” dedi. “Amaç para değil, yiyecek, geçim ve tedavi konusunda yardımdı. Eksik olduğu her şey. Akıl sağlığı nedeniyle maddi ve sağlık durumu kötüleşti. Savunma Bakanlığı onu tanımadı ve Bar pes etti ve kendini yaktı”

Yalnız askerleri desteklemek

Yaklaşık 20 yıl önce boşanan Kochi ve Avner’ın iki çocuğu vardı: Öldüğünde 33 yaşında olan Bar ve 26 yaşındaki küçük kardeşi Gal.

Bar’ın büyüdüğü aynı okulda öğretmenlik yapan eğitimci Avner, sporu, dansı ve kaykay yapmayı seven aktif bir çocuk olduğunu söyledi ama savaş sonrası bende onu tanıyamadım aklı resmen gitmişti.

Avner gururla, IDF’de de “Onun sosyal, arkadaş canlısı ve sorumluluk sahibi olduğunu söylediler. Komutanına Bar’ın orduda nasıl biri olduğunu sorduğumda hemen ‘görevli’ yanıtını verdi” dedi.

Ebeveynlere göre Bar, askerlik hizmeti hakkında çok az konuştu. Avner, Bar’ın üsten eve döndüğü hafta sonları her zaman aktif kalmakta ısrar ettiğini izine dahi gelmek istemediğini bir asker olduğunu dünya’ya geldiğini fark ettiğini söylediler.

“Muhtemelen hoş olmayan deneyimler yaşadı ve sanırım bunlarla başa çıkmanın yolu, bastırmaktı. Bana şöyle dedi: ‘Baba, hafta içinde neler yaşadığımızı anlamıyorsun, gerçekten çok ölü var ve bu yüzden hafta sonları her zaman aktif olmam gerekiyor yok gördüklerim beni yoruyor dedi.’ Sık sık dışarı çıkar ve hafta başında askere dönerdi.”

Bar, askerlik hizmetini tamamladıktan sonra babasıyla birlikte Tel Aviv’de yaşadı ve burada yerel bir pizzacıda yönetici olarak iş bulup mali açıdan istikrarlı hale geldi ve buraya taşındı. Bar ve kardeşi Gal ile sahile yakın bir daire kiraladı.

Avner, “Ah, Bar denizi ne kadar seviyordu” diye hatırladı.

Ayrıca kendisi ve Kochi boşandığında Bar’ın “o zamanlar bebek olan Gal’e sanki bunu yapma sorumluluğunu hissediyormuş gibi bakma görevini üstlendiğini” söyledi. Her zaman başka insanları düşündü. Tatillerde de yalnız askerleri kalacak yerleri olsun diye davet ederdi. İş yerinde teslimatçılara kahve ve hamur işleri getirirdi, moralleri yükselirdi. O her zaman böyleydi iyidi ama askerde gördüğü yaşadığı ve yaptığı şeyler onun vizdanını yaraladı o anlatmıyordu ama acaba diyorum haksız bir can’a kıydı da onun mu pişmanlığını yaşıyor”dedim hep…

“Doğada tedavi ortamı”

Yaklaşık beş yıl önce Bar sıkıntı belirtileri göstermeye başladı. Ebeveynlere göre, bir işi sürdüremiyordu ve dürtüsel öfke nöbetleri geçiriyordu, ayrıca programlara uymakta zorluk çekiyordu.

Avner, “Bar yemek yemeyi bıraktı. Muhtemelen bu, uğraştığı zor gerçekliği bastırmasına yardımcı oldu. Bütün gün dışarıda dolaştı ama aynı zamanda temiz olmak istedi ve saatlerce duş aldı. İki hafta önce ona nedenini sordum. sürekli sokaklarda yürüyordu ve bunun kendisini ‘özgürleşmiş’ hissettirdiğini söyledi.”

Bazen Kochi, acısını paylaşacağını ve acının hafifleyeceğini umarak uzun yürüyüşlerde Bar’a katılırdı.

Sesi kırılarak, “Büyük bir krizden geçiyordu ve hepimiz ona yardım etmenin yollarını arıyorduk” dedi. “Yaşayacak bir yer arıyordu, kendisine ait olacak bir yer ama bulamadı. Maddi olarak ona yardım edemedim çünkü ben de maddi olarak zor zamanlar geçiriyordum. Bar buna yetişemiyordu. Çalışırken maddi sıkıntılar yaşadı. Son aylarda arkadaşından arkadaşına kanepede yatıyordu sonra yakınımdaki Netanya’da bir komşunun evinde kiralık bir oda tuttu. Dinlenecek yeri vardı ama gün içinde devamlı yürüyordu durmadan.

“Bar’a, mağdurlarla mücadeleye yardımcı olan derneklerin yardımıyla, onun için doğada tedavi edici bir ortam aramamızı, düzgün bir şekilde yemek yiyebileceği, bir odaya sahip olabileceği ve uygun bir tedavi görebileceği bir tür iyi hastaneye kaldırılma alternatifi aramamızı önerdim. Geçtiğimiz ay üzerinde çalıştığım konu üzerinde çalışıyordum ama Bar bu tesislerdeki insanlardan hoşlanmadığını ve bir iki gün sonra ayrılacağını söyleyip duruyordu.

“Geleneksel bir tedavi tesisini kaldıramayacağını hissettim. Bazen denemeyi kabul etti, bazen de bu konuda bir şey duymak istemedi. Terapistler bana şöyle dediler: ‘Yalnızca kırılmış bir kişi gerçekten tedavi görmek istediğinde – o zaman ona yardım edebiliriz.’ Bar gerçekten yardım istiyordu ama başaramadı. Sonuçta yardım istedi ve saklanmadı.”

“Psikiyatrist Bar’ın hastaneye kaldırılmasına gerek olmadığını söyledi”

Zaman geçtikçe durum daha da kötüleşti ama kimse bu kadar trajik bir katılıma yol açacağını beklemiyordu. Bar’ın arkadaşları, “Bar’ın yüzüne bir gülümseme getirmek” adlı bir WhatsApp grubu bile oluşturdular ve burada ona yemek ve uyuyacak bir yer ayarlamak için güçlerini birleştirdiler. Ne yazık ki Bar asla iyileşmedi.

Bar’ın amcası Lior şöyle anımsıyor: “Bir buçuk yıl önce bize, onun bir psikiyatri hastanesine gitmesi gerektiğini düşünüyorsak hazır olduğunu söyledi. Hemen hastaneye gittik, orada birkaç saat oturduk ve bekledik. Psikiyatrist için Bar’la birkaç dakika konuştu ve görüşmenin sonunda kendisini hastaneye yatırmaya gerek olmadığını söyledi.

“Bar’ın psikiyatriste her şeyin yolunda olduğunu, dolayısıyla onu hemen hastaneye yatırmaya gerek olmadığını söylediği ortaya çıktı. Artık hastaneye kaldırılacağına dair bir şey duymak istemedi ama durumu kötüleşmeye devam etti. Öfke nöbetleri daha sık olmaya başladı. ve güçlü. Onun için zor olduğunu gördüler ama tedaviye hazır olmadığında onu hastaneye yatırmak mümkün değildi.

“Aramızda yürüyen çok sayıda gazi var ve Savunma Bakanlığı’nın yardım etmesi gerekiyor. Yas döneminde onlarla tanıştım, her birinin ayrı acısı ve zorluğu var. Bu tür savaşçılar için bir WhatsApp grubuna katıldık ve bunun bir parçası olduk. aile.

“Bar’ı kurtaramadık ama aramızda çok sayıda insan var ve onlara hayatlarımızı borçluyuz. Bar’ın kendisini işe almasından sadece bir gün sonra başka bir savaşçının, merhum [IDF gazisi] Or Donio’nun, intihar etti (Savunma Bakanlığı’nın engelli gazi tanıma başvurusunu reddetmesinin ardından). Onları kurtarmamız gerekiyor ve ülke uyanmalı.”

“Onunla ne kadar gurur duyduğumu söyledim”

Kochi ve Avner’ın Bar’ın hayattayken geçirdiği son haftadan bahsettiğini duymak yürek burkucudur.

Avner, “İki hafta önce onunla ve Gal’le buluştum ve Bar plaja gitmek istedi. Birlikte oturduk ve o içini dökmeye başladı. Sevgi istediğini ve tedavi görmeye hazır olduğunu söyledi. ama nasıl olduğunu bilmiyordum. Bir tarafının tedaviye ihtiyacı olduğunu söylediğini, diğer tarafının ise olmadığını söylediğini söyledi. Ona ‘Hastaneye yatmak ister misin?’ diye sordum ve başını salladı. Ben de dedim ki: Yüksek sesle söylemesini istedim, sonra bana baktı ve şöyle dedi: ‘Baba, hastaneye yatmak istiyorum. Tedavi olmak istiyorum.’

“Tedaviyi ayarlamak için hemen Kochi’yi aradım ama sadece on dakika sonra Bar pes ettiğini ve gitmeye hazır olmadığını söyledi. Ona en azından denediği için onunla ne kadar gurur duyduğumu ve bu durumu atlattığını söyledim. süreç adım adım ilerliyor. Ertesi gün akıl sağlığı kontrolü için hastaneye gitmeyi kabul etti ve hastaneye kaldırıldı. Ancak bir gün sonra tekrar tahliye talebinde bulundu.”

Yukarıda da belirttiğimiz gibi Bar’ın kendisine ve topluma tehlike oluşturmaması nedeniyle hastanenin onu isteği dışında orada tutması mümkün değildi. Tahliye belgelerini imzaladıktan sonra taksiye binerek Netanya’ya döndü.

Kochi’ye göre, “Hastane onun iyi ve nazik bir adam olduğunu, hoş ve biraz da kaybolmuş olduğunu söyledi ama onu orada kalmaya zorlayamayacaklarını açıkladılar. Bu doğru ama çok acı verici.”

Geçen haftanın başında Bar hastaneden taburcu olduktan sonra Avner, rehabilitasyon sepeti adı verilen paketi almak için gerekli belgeleri imzalamak üzere onunla birlikte belediyenin sosyal yardım departmanına gitti. Ancak geldiklerinde ve hizmet almak için beklemek zorunda kaldıklarında Bar, eve dönmeleri konusunda ısrar etti. Birkaç gün sonra kendini ateşe verdi.

Trajik olayın olduğu sabah Kochi, sabah Bar’ı gördü. Öğlen saatlerinde bir arkadaşından, TSSB’den muzdarip eski bir savaşçının kendisini ateşe verdiğini anlatan bir mesaj aldı. Kochi mesajı okuduğunda kalbi tekledi.

“İlk başta neden bahsettiğini anlamadım. Anlaşılmaz bir şeydi. Sonuçta Bar böyle aşırı bir şey yapacağına dair herhangi bir işaret göstermedi. Çaresizlik belirtileri gösterdi ve ben de çaresizdim. ama onun bu duruma geleceğine inanmıyordum.

“Hemen Bar’ın birlikte yaşadığı bir arkadaşını aradım, o da yanıklardan dolayı ambulans çağırdığını söyledi. Bar’ı duşta ‘her tarafının kırmızı’ gördüğünü söyledi. Avner’a haber verdim ve hastaneye gittim, orada bana Bar’ın durumunun kritik olduğunu söylediler, muhtemelen adrenalin yüzünden bilinci yerindeydi ve yalnız bırakılmak istedi.

“Geldiğimde zaten sakinleştirici verilmişti ve solunum cihazına bağlıydı. Onu bu şekilde, bandajlarla görmek inanılmaz derecede zor bir manzaraydı. Ve onu iki gün sonra gömmek daha da korkunçtu. Çocuğum bir ilişkinin hayalini kuruyordu, Beş çocuklu, sosyal hizmet okuyan bir çocuk. Nasıl oldu da bu hale geldi?”

Avner, Kochi’nin aksine haberin oğlu hakkında konuşulduğunu hemen anladı. Kochi, Bar’ın hastaneye kaldırıldığını anlatmak için onu aramadan bir dakika önce, ortağı ona 33 yaşındaki eski bir askerin kendini ateşe verdiğini söyledi.

“İkiyle ikiyi toplayıp bozuldum” dedi. “Bar iki gün boyunca hayatı için mücadele etti, ta ki artık dayanamayana kadar. Ve hastanede geçirdiğim o iki gün içinde kendimi parçalanacakmış gibi hissettim.

“Sanırım dinlenmek istiyordu ve bu onun ağlama şekliydi. Korkunç bir yol. Doktorlar bize hayatta kalma şansının çok az olduğunu söyledi. Cuma günü odasına girdiğimde çok ağladım ve çok ağladım.” sonra ona şöyle dedim: ‘Hayatında yeterince şey yaptın. Artık dinlenme zamanın geldi.’ Artık kavga etmesine gerek olmadığını hissettim. Birkaç dakika sonra vefat etti. Aradığının bu olduğunu hissettim, dinlenme.”

“Gücü bulamadı”

Şimdi Bar’ın ailesi parçaları toplamaya çalışıyor. Kırgın ve öfkeli bir şekilde yanıt arıyorlar.

Bar’ın askerlik günlerine ait bir fotoğrafına bakan Kochi, “Bu resmi gururla duvarıma astım. Sonuçta Bar, pek çok operasyona katılan bir birlikte savaşçı olarak başarılar elde etti. Operasyonda da savaştı.” 2014 yılında Koruyucu Kenar, yedek subay olarak. Genellikle savaşçılar yaptıkları şeylerden ve ordudan çektikleri fotoğraflardan gurur duyarlar. Ancak duvardaki resmi Bar’a gösterdiğimde başını çevirdi ve bakamadan uzaklaştı. BT.

“Bağımsızlığın son gününde kendisine Hava Kuvvetleri’nin hava gösterisini izlememizi önerdiğimde reddetti. Bar çok ahlaklı, çok ideolojik bir adamdı ve ülkesini çok seviyordu ama bunun işaretlerini göremiyordu. Ordu nasıl TSSB’den başka bir şey olarak algılanabilirdi?

Savunma Bakanlığı ile ilgili olarak Kochi, hiçbir savaşçının hizmetinden sonra göz ardı edilmemesi gerektiğini söyledi.

“Konuyu bilen yakın bir arkadaşımdan yardım aldım ve bana Savunma Bakanlığı ile temasa geçmemi tavsiye etti, hatta başvuru formuna Bar’ın görevi sırasında yaptığı her şeyi yazdı. Tutuklamalar, uzun geceler, kampanyalar Herkesi travmatize edebilecek sert şeyler… Psikologlara gittik, onlar da TSSB’yi dışlayamayacaklarını söylediler ama sonunda Savunma Bakanlığı bunun TSSB olmadığına karar verdi ve hepsi bu.

“Savunma Bakanlığı sizi bir yalancı gibi hissettiriyor ve sonra gerçekten de TSSB’niz olduğunu kanıtlamanızı sağlıyor. Bar kaygıdan muzdaripti, nöbet geçiriyor – tüm TSSB belirtileri. Bir kişi yardım istediğinde, bunun nedeni yardıma ihtiyacı olmasıdır ve yardım etmez. gerçekten engelli olarak etiketlenmek istiyorum. Kim kısıtlanmak ister bu ülkede? Sonuçta herkes olaylardan farklı şekilde etkilenebilir. El Halil’de bir kişiye taş düşebilir, bu onu etkilemez ama başkasını etkiler. travmatik olacak.”

Bar’ın hastaneye kaldırılması ve ardından cenaze töreni sırasında aileye destek verenlerden biri de, iki yıl önce gazilere yönelik muameleyi protesto etmek amacıyla Savunma Bakanlığı’nın Petach Tikva’daki rehabilitasyon dairesi ofislerinde kendini yakan IDF gazisi Itzik Saidyan’dı . Saidyan’a travma sonrası stres bozukluğu teşhisi konuldu ancak engelli bir gazinin tanınması da reddedildi. Tıpkı Bar gibi Saidyan da 2014 Gazze savaşına katıldı.

“Birbirlerini daha önce tanıyıp tanımadıklarını bilmiyorum ama Saidyan, bu eyleminin sistemde bir değişiklik yaratması gerektiğini söylediği için özür dilemesi gerektiğini hissetti. Bizden özür dileyecek bir şeyi olmadığı açık. O hiç de suçlu değil. Aslında Bar’a yardım etti. Ama gerçekten de bir değişiklik yapılması gerekiyor.

“Anlaşılmaz trajedi”

“Anlaşılamayacak, kabul edilemeyecek bir trajedi yaşadık. Bir anne olarak çocuğumun bu mücadeleyi aşacağını, ayağa kalkacağını, güçleneceğini kendime söyledim. Ama öyle bir zihinsel girdap içindeydi ki baş edemiyordu. Artık dayanamıyordu” dedi Kochi.

Avner ise Savunma Bakanlığı hakkında konuşmamayı tercih ediyor. Tıbbi sistemin daha hatalı olduğu izlenimine kapılmıştı.