3 Ekim’de Hamas’ın saldırı hazırlığını WhatsApp aile grubunda paylaşmış

Gazze sınırındaki gözetleme görevlisi İsrail askeri Dvir Lisha 3 Ekim’de Hamas’ın saldırı hazırlığını WhatsApp aile grubunda paylaşmış.

ORNİNAL METİN: Hamas’a alarm veren ve ardından savaşta ölen asker

Tepedeki herkesin gözleri kör olmuşken, sahadakilerin bir kısmı yaklaşmakta olan şeyi gördü. Dvir Lisha, Zikim’deki üste hizmetinde yalnızca üç ay kalmıştı. Ailesinin sohbet grubunda alaycı bir şekilde şunları yazdı: “Sukkot’un ara günlerinde bir cazibe arayan herkes, sıra dışı askeri yeteneklerin çarpıcı bir gösterisi için Hamas çitlerine davet ediliyor.”

“Sana söylemiştim” demekten nefret ediyorum ama bazen başka seçenek kalmıyor. Gazetecilik koltuğum gereği bu, defalarca bağırdığım bir konuydu ve karar vericiler arasında hiç kimse bu konuya el atmıyordu.

2012 sonbaharında İsrail, yalnızca bir hafta süren ve 1.500 Hamas hedefine hava saldırısı içeren Savunma Sütunu Operasyonunu başlattı. Ancak yalnızca iki yıl sonra Koruyucu Hat Operasyonuna başladık. O zamana kadar Hamas’ın elinde iki yıl öncesine göre iki kat daha fazla roket vardı.

Bu nasıl oldu? Cevap şu: İsrail, Hamas’ın gözünün önünde tekrar tekrar ve tekrar yeniden silahlanmasına bilerek izin verdi; hem de sadece yeniden silahlanmak için değil, bunu çılgın bir hızla yapmak için. (Son iki hafta içinde katillerin cesetlerinde ele geçirilen mühimmatın neredeyse tamamı, onları toplayan savaş mühendisliği subaylarının söylediğine göre yerli üretimdi.)

Bu körlük beni delirtiyordu. Sonuçta İsrail, Şeride’nin girişlerini kontrol ediyor, Akdeniz’den kaçakçılığı engelliyor ve Gazze’ye getirilen her eşyayı denetliyor ya da en azından denetlemesi gerekiyor. Eğer öyleyse neden malzemelerin Hamas’ın eline ulaşmaması şartına bağlamaya çalışmadık? Bununla ne yaptıklarını biliyorduk, değil mi?

Elli günlük Koruyucu Hat’ın hemen ardından İsrail, Hamas’ın gelişmiş ordusunu oluşturmak için kullandığı su, çimento, çelik, kimyasallar ve diğer bileşenlerin yanı sıra Şeride’ye elektrik tedarikini yeniden sağladı. Diyelim ki 2012-2014’te İsrail, Hamas’ın kendi başına böyle bir güce sahip olabileceğini henüz fark etmemişti. Ancak yalnızca iki yıl içinde gerçekleştirilen ikinci büyük operasyon olan Koruyucu Hat’tan sonra çoktan göklere yükseldi.

Bununla birlikte, siyasi yelpazenin ve askeri kademenin her yerindeki tüm karar vericiler, bilerek ve tam yetkiyle, aleyhimize çevrileceklerini bilmelerine rağmen bu materyallerin akmasına izin verdiler. 2014 yılında o zamanın Shin Bet üst düzey yetkilisi Meir Ben-Shabbat tarafından yönetilen bir özel görev gücü dışında, operasyon-silahlanma, operasyon-yeniden silahlanma ritüelini bataklığı kurutmaya bile çalışmadan kendini tekrar edecek şekilde verdiler.

Neden elektrik ve suyun roket üretim hatlarına ve bomba fabrikalarına masrafları bize ait olmak üzere ulaşmasına izin veriyoruz? Bu soru, 2021’deki Duvarların Muhafızı Operasyonu’ndan sonra, ABD Başkanı Biden’ın yüksek sesle şunu söylemesiyle daha da anlamlı hale geldi: Devam edin ve Gazze’yi rehabilite edin, ancak Hamas’a yeniden silahlanma şansı vermeyin. En üst düzeyde siyasi bir aracımız vardı ama kimse onu kullanmadı.

Bunları 20/20 geriye bakarak söylemiyorum. Nisan 2015’te, Koruyucu Hat’tan bir yıl sonra şunları yazmıştım: “İsrail, Hamas’a bir sonraki tur için silah veriyor. Yeraltı Gazzesi’ni gördükten sonra tünelleri yok etmenin ne kadar zor olduğunu gördük ve altından daha pahalı kanın bedelini ödedik” Netanyahu ve Moşe Ya’alon’un (dönemin savunma bakanı) neden aynı yanlış politikayı tekrarlayıp Gazze’ye inşaat malzemesi gönderdiklerini anlamak mümkün değil.”

Mayıs 2021’de Duvarların Muhafızı’nın ardından dönemin savunma bakanı Benny Gantz bir telefon brifinginde bize şunu söyledi: “Organize etme fikri operasyon öncesi duruma geri dönmek değil.” Eğer öyleyse, Hamas’ın kendisini yeniden inşa etmek için kullanacağını bildiğiniz malzemelerin girmesine neden izin verilsin diye sordum. Cevabı şuydu: “Yapılacak bir şey yok.”

O andan önce ve sonra sayısız tweet’lerde ve ulaşabildiğim diğer forumlarda bu fiyaskoya karşı haykırdım. Avigdor Lieberman, savunma bakanı olarak Kıbrıs’la anlaşmaya vardığında, “Şerit’e yapılacak herhangi bir insani yardım yalnızca Hamas’ın üzerindeki baskıyı azaltacak, Hamas’ın para akışından yararlanmasını sağlayacak ve askeri yeteneklerini daha kolay geliştirecektir.” diye yazmıştım. Yakındaki adada Gazzeliler için bir liman inşa edeceğiz.

Ağustos 2021’de “Düşmanlarını silahlandıran bir devlet” diye bir tweet atmıştım. Bölgelerdeki hükümet faaliyetlerinin koordinatörü doğalgazı Gazze’nin kaynakları listesine eklemekten gurur duyduğunda şunu yazdım: “Sevgili Hamas teröristleri, siz bunu yaptığınızdan beri. Cömertliğinizle, bir ay boyunca İsrail halkına füze fırlatmamaya tenezzül ettik, size enerji malzemeleri göndererek sizinle ticareti genişletmeye karar verdik. Bu, yeniden silahlanmanızı, bize tekrar roket ateşlemenizi kolaylaştıracak. ve bir sonraki savaş turunda tünellere sığının. Saygılarımla, İsrail Devleti.”

Kasım 2018: “Bakanların da paylaşması gereken biraz düşündürücü: Nasıl oluyor da Hamas’a karşı son on yılda dördüncü kez (!) büyük bir operasyon gerçekleştiriyoruz, son dönemdeki turlardan bahsetmeye bile gerek yok. orta?” Yine Haziran 2018’de: “Gazze, İran’la, ayetullahlar da Hamas’la aynı yargıyı hak ediyor. Peki neden ABD (o zaman Donald Trump yönetiminde) ve İsrail İran’ı boğuyor ve Gazze’nin çiçek açmasına izin veriyor?”

Bunlar sadece birkaç örnek. Gazetecilik tribününden yapabileceğim tek şey bu. Bu beni, devlet adamlarından ve generallerden daha az olmayan bir şekilde masaya vurabilecek ek bir gruba getiriyor: medya. Sonuçta, iktidardaki yetkilileri eleştirmek, kusurlara işaret etmek, gafları ortaya çıkarmak medyanın görevidir.

Ama hayır, bırakın bağıran savunma yorumcularını, gazeteci meslektaşlarımdan birinin bile bu konuda sisteme meydan okuduğunu hatırlamıyorum. Medya bağırsaydı her şey değişirdi ya da en azından iyileşirdi. Ancak Netanyahu ve ortaklarının politikalarını test etmek yerine sürüyle birlikte koşup “Netanyahu dışında herkes” diye bağırmakla meşguldüler.

Bütün bunlar sadece geçmişten yakınmakla kalmıyor, aynı zamanda geleceğe yönelik dersler de çıkarıyor. Bu savaş sona erdiğinde İsrail, Gazze’de faaliyet gösterecek olan birimin askeri güç oluşturamayacağı konusunda ısrar etmelidir. Saf ve basit. Ayrıca İsrail’in şu anda Şeytan’ın kuyusu UNRWA’nın Şerit’ten atılmasını talep etmesi gerekiyor.

Tek bir şey olmamalı: Gazze’de terör ve kışkırtma amaçlı askeri gücün yeniden kurulması.

Tepedeki herkesin gözleri kör olmuşken, sahadakilerin bir kısmı yaklaşmakta olan şeyi gördü. Dvir Lisha, Zikim’deki üste hizmetinde yalnızca üç ay kalmıştı. Düştüğünde 21 yaşındaydı ve katliamın ertesi günü Herzl Dağı’na gömülen ilk yaralıydı.

O, Nava ve Nissan Lisha’nın üçüncü oğluydu ve onunla birlikte Gush Katif’teki Neve Dekalim’den “ayrılma” sırasında tahliye edildi. Kederli baba bunu İsrail’in teknolojik gücüyle karşılaştırırken hayal kırıklığı içinde şöyle diyor: “Filistin düşmanı on dokuz yıldır zaferini, üç kanat ucunu lehimledikleri bir otoyol tabelasından yapılmış havan mermisi yardımıyla kutluyor.”

Aile, tahliyeden bu yana Nitzan’da yaşıyor. Dvir, güney Tel Aviv’deki Yeshivat Oz ve-Emuna’da Tora öğrenerek iki yıl geçirdikten sonra Golani Tugayı’nın 51. Taburu’na kaydoldu. Saldırıdan önceki haftalarda ve günlerde sınırın ötesinde olup bitenlerle ilgili endişelerini ailesiyle paylaştı.

Nissan, “Manevralarını ve hazırlıklarını kameralarda gördü ve rapor etti. Esas olarak kız kardeşiyle konuştu ve binlerce, yüzlerce insanın öleceğini, katliam olacağını söyledi” diye anlatıyor Nissan.

Dvir, WhatsApp’taki son sohbetlerinde uyarılarını belgeledi. 3 Ekim’de, yani savaşın başlamasından dört gün önce, Netiv Ha’Asara’nın karşısındaki sınırda Hamas teröristlerinin eğitimini gösteren bir video yayınladı. Ailesinin grubunda alaycı bir şekilde şunları yazdı: “Sukkot’un ara günlerinde bir cazibe arayan herkes, sıra dışı askeri yeteneklerin çarpıcı bir gösterisi için Hamas çitlerine davet ediliyor. Aileler ve 11 yaş üstü çocuklar için önerilir.” İstihbarat kameralarının ekran görüntülerinden alınan başka bir fotoğrafta, yoklama sırasında silahlar ve yeleklerle donatılmış ve harekete hazır halde duran yirmi kadar Hamas teröristi görülüyor. Fotoğraflarını çekecek bir fotoğrafçı bile vardı. Herkesin görmesi için her şey oradaydı. Ama bir çift göz görmek istemiyordu: bizimkiler.

“Sana bunu söylediğinde ne düşündün?” Diye sordum. Yaslı baba, “Herkesin düşündüğü şeyi biliyorsunuz. İş kontrol altında” diyor. Sersemletici darbe ebeveynlerin moralini bozmadı. Oğulları için şiva ‘ sona erdiğinde, diğer yaralıların evlerini ziyaret ettiler, teselli verdiler, birlikte güçlendiler, birbirlerini cesaretlendirdiler ve hatta birbirlerini gülümsettiler.

Parmakla işaret etmiyor. “Manevi bir başarısızlıktı; ders manevidir. Bir inanan olarak, her şey için ilahi bir takdir olduğunu açıkça görüyorum. Bunun bir mesaj gönderdiğini anlamak için bu kadar tüyler ürpertici bir olaya gerek yok. Bakın, öyle değil sadece askeri bir kayıp, ama aşağılanma” diyerek bizi aptal yerine koydular. Bütün savaş uçakları, helikopterler ve Demir Kubbe şu anda başımın üstünde uçuyor. Ve tüm dünya buraya terörle nasıl mücadele edileceğini ve savaşlarla nasıl mücadele edileceğini öğrenmek için geliyor. Ama sonra Gazzeli sandaletli bir çocuk her yerimizi çiğniyor, bizi bir hiç haline getiriyor ve hiçbir savunma sistemi çalışmıyor.

“Bunda bir mesaj görüyorum. Birincisi birlik. Kardeşlik savaşından bir an önce uyanıp duralım diye Kutsal Olan bizi kör etti. Biz ondan bir adım kadar uzaktaydık. Evet, yalanlar ve beyin yıkama yüzünden. medya ama insanlar buna inandı.Burada yaşananlar bize içeride birlik olduğumuzu, anlaşmazlıkların sadece dışarıda olduğunu hatırlatmak içindir.

“İkinci mesaj, liderlerin gözlerinin açılması gerektiğidir. Tek amacı bizi yok etmek olan zalim bir düşmanla barış yapmaya ve anlaşmalar imzalamaya çalışıyorlar. Çatışmayı yönetmek yerine, düşmanın yenilmesi gerekiyor. Bunun yerine Barış yapmak gibi bir isteği olmayan acımasız bir düşmanla barış yapmaya çalışmaktan başka bir şey değil, onunla savaşmalı ve onu tüm İsrail topraklarından sürmeliyiz. Onların yönetmesine ve dolayısıyla terör devletleri kurmalarına izin vermek yerine. Şehirlerimizin, yerleşim yerlerimizin yanına, kendi dillerini konuşan ülkelere götürün, onlara hayallerde ortak muamelesi yapmak yerine, onların dilinin zor dili olduğunu ve burada barışı yaratmanın tek yolunun bu olduğunu anlayın….

“Aslında teröristlerin evi olan hastaneyi, yaralı bir kızın arkasına saklanan bir terörist olduğu için vuramazsınız diyen bu sahte ahlakçılığa son vermeliyiz. Bu sahte bir ahlakçılık. Farklı bir düşünce tarzının yerleşmesi için dua ediyorum. liderlere ve kahramanlık ruhunun, hümanizm ve ahlak kisvesi altında içlerine korku salan unsurlar tarafından caydırılmayacağını söyledi.

“Ve üçüncü mesajımız, harika insanlarımıza: Topraklarımıza yükselme, bir devlet kurma ve onu pekiştirme ayrıcalığına sahiptik. Ebeveynlerimizin yaptığı da buydu. Şimdi ona hak ettiği içsel içeriği enjekte etme zamanı: Devlet İsrail, Allah’ın dünyadaki tecellisinin aracıdır. Tevrat’ta, nezakette, gerçek ahlakta, kutsal ile dünyeviyi bir araya getirmede milletlere bir ışıktır. Eğer her birimiz bu yönde bir adım atarsak, Şu an ortasında olduğumuz inanılmaz şokun aslında İsrail Devleti’nin ortaya çıkarılması gereken içsel özünün doğum sancıları olduğunu anlayacağım.”

Geçtiğimiz Salı günü Kibbutz Be’eri’de gördüğüm anlaşılmaz manzaralara belki de yalnızca manevi bir bakış açısı anlam katabilir. Sharren Haskel başkanlığındaki Knesset Üyeleri, diplomatlar ve gazetecilerden oluşan bir heyet, zulmü kendi gözleriyle görmek ve kanıtları ortaya çıkarmak için burayı ziyaret etti. İşte bir erkek çocuğunun ayakkabısı, evinin ön kapısına giden yolda bir kenara atılmış. Canını kurtarmak için kaçmış olmalı; Yahudi tarafına mı yoksa Arap tarafına mı olduğunu kim bilebilir? Başka bir evde: sanki zamanda donmuş gibi üst çekmecesi açık bir çocuk dolabı. Etraftaki her şey yanmış, tozla kaplanmış, parçalanmış.

Evler isli, yıkılmış, paramparça ya da bazen sağlam ama duyularımın asla koklamadığı ve kamerayla ya da kelimelerle aktarılamayan mide bulandırıcı ölüm kokusuyla kokuyor. Bu eski bir tarih değil. Bu sadece birkaç gün önce olan bir şey. Bunu kavramak mümkün değil.

Kalaşnikof mermileriyle delinmiş bir diş kliniği. İçeride: yıkım. Küçük yemek salonu yandı ve geride sadece birkaç siyah parça kaldı. Burada söylentilere göre kibbutzun onlarca üyesi toplandı. Şimdilik kimse onlara ne olduğunu söylemek istemiyor. Hiç kimse Be’eri’deki ölü ve kayıp kişilerin sayısını belirtmek istemiyor. Bu sindirilemeyecek bir istatistik, öyle görünüyor.

Avrupa’da sık sık yok edilen Yahudi köylerini ve yok edilen gettoları ziyaret ettim. Orada geçmişe bir dönüş vardı; burada yerel Auschwitz diyebileceğimiz 2023 modeli yeni olaylar var. Peki Yahudi sürgününün tarihsel anılarının, İsrail Toprağında gelişen Yahudi yerleşimiyle ne ilgisi var?

Evin girişinin üzerine siyah sprey boyayla yazılmış ” Mezuke ” yazısı yayılıyor. Burada artık terörist olmadığının kurtarma kuvvetlerine teyit edilmesi amaçlanıyor. ” Nukah ” temizlendi, birisi başka bir duvara püskürttü. Ancak ziyaretimizin ertesi günü çatı katlarından birinde bir anne ve oğlunun katledilmiş ve yakılmış cesetlerini bulduk. Buradaki hiçbir şey temizlenmemiş veya temizlenmemişti. Bunun yerine, mekan kirlenmiş, kutsallığı bozulmuş ve taze kanla lekelenmişti.

Parçalanan arabalar ve patlatılan evler anıtlara dönüştü. Aralarında hâlâ çimenler büyüyor, ağaçlar tomurcuklanıyor ve yaşlıların scooterları ayakta duruyor. Benim “kibutz ziyaretim” böyle görünüyordu.

Yüzlerce Be’eri üyesi öldürüldü, katledildi, bağlandı ve kaçırıldı. Ancak gözün gördüklerini kalp kabul edemez ve akıl, kalbin hissettiklerini anlatacak kelime bulamaz. Burada ne oldu? Bir pogrom mu? İsyanlar mı? Soykırım? Başka bir Holokost mu?

Bunlar cinayet ve adam kaçırmanın da ötesindeydi; bunlar çocuklara, kadınlara, yaşlılara ve tabii ki yetişkinlere, çocuklar ve yetişkinler, kadınlar ve yaşlılar tarafından kitlesel ölçekte gerçekleştirilen korkunç bir çılgınlık eylemiydi. Dünyadaki her türlü vahşet burada yaşandı. Yapamayacağınızı hayal edebileceğiniz her tuhaf öldürme yöntemi. Kağıdın bile dayanamayacağı tüm işkenceler yamyamlıkla son buluyor.

İbranice ve belki de diğer dillerde, 7 Ekim 2023 tarihli Simhat Tora 5784’teki olayları tanımlayacak bir terim hâlâ eksik. Bu, terörden, antisemitizmden, şiddetten veya savaştan çok daha fazlası. Henüz hiçbir kelimenin icat edilmediği bir şey. Heyet üyeleri birbirlerine “Biz bunu kavrayamıyoruz, kavrayamayız” diyorlar ve ardından ZAKA’nın kutsal bir bağlılıkla tedavi ettiği mezbahadan geriye sadece buranın kaldığını hatırlıyorlar.

Belki de burada yaşananları ancak zamanın içine çekilince sindirebileceğiz. Belki bugün insanlar Holokost’un İsrail Devleti’nin kuruluşuna güç verdiğini anladığı gibi, Hamas’ın saldırısı da şu anda tam olarak belirleyemediğimiz bir şeye yol açacak.